You’re not a true hero until you’ve climbed the great wall

Bovenstaande is een quote van Mao Zhedong. Hoewel ik geen fan ben van Mao, die trouwens opgebaard ligt voor het publiek hier in Beijing, heb ik dit weekend ervaren dat hij deze keer wel gelijk had.

Ons tripje naar de Chinese muur liep namelijk iets anders dan verwacht. Na een grondige voorbereiding met mijn groepje van vijf (Deense, 2 Canadezen en een Nederlander) gingen we zaterdagochtend om 9 uur op pad. Na een metro-tripje, busreis en een “illegale taxi” trip kwamen we aan in Jiankou, waar een uitgebreide lunch op het programma stond.

Van andere kampeerders hadden we gehoord dat er een visrestaurant was waar ze de vis voor je neus uit het water schepten en grilden. Dat wilden we natuurlijk wel proberen! Nadat we een tafel hadden gevonden in het overvolle restaurant, gingen Ivan (een Canadees) en ik naar de basins waar een meneer een grote, dikke, donkere vis voor ons uit het water schepte. Wij mochten hem even keuren en knikten vrolijk ja, waarop hij de vis voor onze neus op de grond smeet. Voor de afwisseling kozen we ook nog een gele vis uit die, terwijl de andere vis hevig spartelend aan zijn laatste poging om in leven te blijven bezig was, samen met de donkere vis in een net werd gedaan. Ivan mocht het net met de twee hard spartelende vissen naar het volgende “station” brengen. Hier werden de vissen met een stok doodgeslagen. Een gil (van mij) later lagen er twee dode vissen op de grond. Nu mochten we kiezen hoe de vissen bereid zouden worden; stomen, grillen of bakken. We kozen voor grillen omdat iedereen dat deed.
De vissen waren heerlijk! De donkere vis was forel en het was duidelijk de specialiteit van het restaurant.

Na de grote lunch konden we aan de 2 uur durende wandeling naar de Grote Muur gaan beginnen. Het eerste uur verliep super goed. We namen rustig de tijd om al onze stappen goed te zetten (we moesten namelijk vooral over rotsen) en hadden muziek aan voor de sfeer. Na dat uur werd de klim wel een stukje moeilijker en moesten we soms stukjes omhoog klimmen in plaats van wandelen. Op een gegeven moment hoorden we voor ons allemaal Nederlands gepraat. Niet veel later kwamen we een groep van 15 andere Renmin studenten tegen waarvan de meerderheid Nederlands was. Zij waren aangekomen bij een pittig stuk waar ze eerst de rugzakken aan elkaar naar boven doorgaven en dan zelf gingen klimmen. Wij klommen vrolijk achter ze aan. Dit is het punt waarop het mis ging, want vervolgens zijn we flink verdwaald. Het pad ging alleen nog naar beneden en wij wilden best voor even geloven dat we een stukje naar beneden moesten om daarna weer naar boven te gaan. Maar het stuk naar beneden werd steeds steiler en we moesten ons aan steeds meer boomtakken vastgrijpen om te blijven staan. Omdat er wel overal gele lintjes hingen van het pad dat wij volgden bleven we naar beneden gaan. Tot iemand om 6 uur (18 minuten voor de zon onder ging) besloot dat we de muur niet in een dal gingen vinden en dat we toch echt omhoog moesten. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Na een uur klimmen in de schemer en het pikkedonker, zakte de moed ons in de schoenen. Moeten we hier overnachten en morgen verder zoeken? Moeten we de politie bellen om ons te halen? Of klimmen we nog even door om de muur toch te vinden? De hellingen waren inmiddels 80% en het enige geluid dat we nog maakten was “Rocks! Rocks guys, watch out!” of, zoals de Italiaan in onze groep dat zo mooi riep: “Occhio occhio!”. Ik begon me mentaal in te stellen op een pittige nacht waarin we allemaal stil tegen elkaar aan zouden zitten om warm te blijven en om geen stenen te laten vallen, toen er plotseling geschreeuwd werd: “The Great Wall! We’re on the Great Wall!!!”. Drie jongens van onze groep waren nog wat verder door geklommen en hadden hem gevonden. Ze riepen ook nog dat er een pittige klim aan vooraf ging, maar dat drong niet tot me door. Een adrenalinestoot waar een ADHD patiënt U tegen zegt en 10 minuten later stond ik op de Chinese muur en kon het leuke gedeelte van de avond beginnen.

Kamperen op de Chinese muur is één van de bijzonderste dingen die ik in mijn leven heb gedaan. We zetten onze tenten op op een vlak stuk muur en de Canadezen maakten een kampvuur. Onze voorbereiding was grondig en we hadden een flinke avondmaaltijd mee, die we nu ook wel echt heel erg verdiend hadden. We aten noodles, groenten en fruit en dronken zelfs een fles “Great Wall” rode wijn (die overigens nog best te drinken was, maar dat kan ook zijn omdat je in de bergen minder proeft). De tijd vloog voorbij en om 1 uur ’s nachts besloten we naar bed te gaan.

Om 5.30 uur stond de wekker alweer om de zonsopgang te kunnen zien. Het was alleen super mistig, dus de zon was nergens te bekennen. Maar ik moet zeggen dat de Chinese muur in de mist tussen alle bergen ook wel iets magisch heeft. Het was pas nu dat we zagen waar we de dag ervoor in het donker waren beland. Jiankou staat bekend om de niet gerenoveerde stukken muur. Hier zie je dus echt stukken ingestorte muur, afgebrokkelde wachttorens en steile trappen die de naam “trap” niet eens verdienen en bestaan uit een ophoping van brokstukken van de muur. Na een uur van bewondering gingen we weer even onze tenten in om de laatste uurtjes slaap te pakken.

In de tussentijd kwamen er hordes Chinezen langs die in rap tempo de muur beklommen. Toen we wakker waren gingen ze met ons op de foto en toen we weer in onze tenten lagen gingen ze met onze tenten op de foto. Want kamperen op de Chinese muur, dat is iets wat alleen buitenlanders doen.

Na de tenten, slaapzakken en matrasjes te hebben ingepakt, begonnen we aan onze weg naar beneden. Het eerste stuk was behoorlijk tricky doordat de muur dus geen traptreden had en je gewoon van steen naar steen moest klimmen. Maar vergeleken met de dag daarvoor was het appeltje eitje. En wonder boven wonder stonden we na een half uur klimmen en wandelen in een dorpje in een dal. Vanuit hier namen we een illegale taxi, vervolgens gingen we weer met onze bus en uiteindelijk namen we de metro naar de universiteit. Op de universiteit hebben we natuurlijk ons verdwaal verhaal aan iedereen verteld en we hebben elkaar een aantal uur wakker gehouden om na het avondeten allemaal voldaan naar bed te gaan. Wat een avontuur!

Liefs,
Karlijn