Het echte werk

Een aantal dagen en drie colleges verder, lijkt het echte studentenleven in China te zijn begonnen. Op een brakke woensdagochtend begon ik om 10 uur met mijn college Chinees. In Nederland heb ik altijd gezegd dat ik geen Chinees ging volgen omdat het me te veel werk leek, maar eenmaal hier bedacht ik dat ik het toch maar ging proberen. Na een minuut of 10 was het me echter al helemaal duidelijk dat mijn Nederlandse standpunt het juiste was. De docente sprak amper Engels en we waren de hele les bezig met het leren van klanken. Ik voelde me tegelijkertijd als een zeehond op het droge en als een piraat op zee: “Arrrrr Arrrrr Arrrrr”, “Auuuuu Auuuuu Auuuuu” en zo ging het nog een uurtje door. Chinees laat ik lekker vallen dus ;)

Donderdagochtend om 8 uur had ik mijn tweede college waar ik mij, ondanks de onmenselijke tijd, erg op verheugde. Het vak, Chinese Society, is het zwaarste vak dat ik hier ga volgen en het gaat diep in op alle aspecten van de Chinese samenleving en haar reformatie. De professor begon de ochtend goed door aan te kondigen dat ze geen ochtendmens is en ze stelde vervolgens voor om het college vanaf volgende week te verplaatsen naar 10 uur. Zoals jullie begrijpen ben ik meteen lid geworden van de fanclub van professor Xie.

De rest van het college viel eigenlijk behoorlijk tegen omdat je goed moet luisteren om haar Chinese Engels te begrijpen en omdat ze eigenlijk alleen de syllabus van het vak heeft voorgelezen, die ik al een maand geleden opgestuurd had gekregen.

Mijn derde college vond plaats op donderdagmiddag van 14.00-17.00 uur. Colleges duren hier 3 uur en dat betekent voor mij dat ik mijn spanningsboog nog behoorlijk moet trainen om de volledige 3 uur met mijn gedachten bij het college te zijn. Gelukkig was dit vak, Strategic Management, goed te volgen doordat de professor goed Engels sprak en levendig vertelde over de analyse van externe factoren bij het beginnen van een bedrijf.

Het laatste uur besteedden we aan het maken van een opdracht met gemixte groepjes. In mijn groepje zaten twee Chinezen waarvan er één geen Engels sprak en de ander gecensureerd was. De opdracht ging over Gucci en toen we begonnen over neppe producten gaf hij heel duidelijk aan dat ik daar wel wat over mag zeggen maar hij niet. Later kwam het gesprek op Facebook en vroeg ik aan hem of hij Facebook zou willen. Het ontwijkende antwoord was: “There are ways to get on Facebook”. Toen ik vervolgens begon over een VPN verbinding (dé manier die alle internationale studenten hier gebruiken om op Google, Facebook en Youtube te komen) keek de jongen mij geschrokken aan en kraamde hij uit: “You know about that??”

Tot zover mijn college verhalen. Ik wil jullie ook nog wat meer vertellen over het eten. Want hoewel het me eigenlijk altijd lukt om vegetarisch eten te bestellen realiseerde ik me deze week hoe vaak er toch nog een stukje vlees in mijn eten zit. Ik heb deze week een aantal keer rond gekeken naar wat de rest besteld had en zag dan altijd dat de stukjes vlees in mijn eten van één van hun gerechten kwam. Wat ze precies uitspoken in de keuken weet ik niet (en wil ik ook niet weten), maar ik weet nu wel dat je als je ergens allergisch voor bent in ieder geval niet naar dit land moet komen.

Een onverwachte kant van Beijing is het nachtleven. Ik ben inmiddels 3 keer uitgegaan met vrienden en het is echt vetter dan verwacht. Toen ik een aantal weken geleden met Koen in Hong Kong uitging schroefde ik mijn feest verwachtingen nogal naar beneden, want hoewel het een super leuke avond was leken de DJ’s daar niet te begrijpen dat je onder muziek ook een goede beat moet zetten. Hier in Beijing begrijpen ze dat gelukkig wel en zijn de DJ’s echt goed. Vorige week dinsdag belandden we in uitgaansdistrict Wudaokou (uitspreken als “with alcohol”) in club Propaganda, waar een rode communisten ster het logo is. Het wordt hier al veel eerder op de avond druk en om 11 uur zijn de clubs gewoon goed vol, terwijl je in Nederland niet voor middernacht uit moet gaan omdat je dan de enige bent. Ook vrijdag waren we in Wudoakou te vinden, maar deze keer was het ontzettend druk en hadden we het snel weer gezien. Afgelopen dinsdag gingen we naar het andere uitgaansdistrict, Sanlitun, waar er 15 clubs zijn en de prijzen echt op rijke Chinezen en toeristen zijn gebaseerd. In club Mix keek ik verbaasd hoe maar een klein percentage van de mensen op de dansvloer stond. De rest zat in nisjes met champagne piramides (een piramide gebouwd van een stuk of 30 flessen champagne) om te laten zien hoe rijk ze waren.

Tot zover mijn verhalen over deze week. De volgende blog is er bij voorbaat al eentje die je niet mag missen. Morgenochtend, zaterdag, ga ik namelijk met vier vrienden op avontuur naar de Chinese muur. Na een drie uur durende reis en een klim die waarschijnlijk net zo lang gaat duren zetten we twee tenten op de muur en gaan we er kamperen. Jullie horen snel de verhalen!

Liefs,

Kar