Paarden, schapen en kamelen

Op 1 oktober is het National Day in China en dat houdt in dat alle Chinezen vanaf 1 oktober een week vakantie krijgen. Wij studenten konden natuurlijk niet achter blijven. Vandaag is de laatste dag van mijn 10-daagse vakantie die ik natuurlijk ook ontzettend verdiend had omdat ik in de 6 weken dat ik in China ben al welgeteld 7 colleges heb gehad ;)

Vrije dagen zijn natuurlijk de uitgelezen kans om iets van China te zien en daarom vertrokken we vrijdag om 4.30 's ochtends naar Binnen Mongolië voor een 5-daagse trip. De eerste dag zaten we uren in de bus want er leek wel een volksverhuizing gaande. Lieve Chinese regering, hoe haal je het in je hoofd om 1.2 miljard mensen allemaal dezelfde week vrij te geven?

Eenmaal aangekomen bij de Mongoolse grasslands konden we nog net voor zonsondergang gaan paardrijden. Mijn enige paardrijd ervaring tot nu toe was rondgetrokken worden op een pony tijdens de jaarlijkse Nieuwerkerkse ponymarkt, dus ik vond het eerst wel even eng. Daar kwam bij dat mijn eerste paard, dat ik Elias noemde, de doerak van de groep was. Hij bleef de andere paarden maar bijten en schoppen terwijl ik mijn best deed om fatsoenlijk te blijven zitten met al zijn rare fratsen. We kwamen aan bij een tempel op een heuvel en pakten meteen onze camera's erbij want er was een prachtige zonsondergang te zien. Vervolgens mocht ik een stukje op Graham rijden en het laatste uur reed ik op Jason die heel rustig zijn weg vond in het donker terwijl ik naar de sterrenhemel keek en de Melkweg bewonderde.

's Avonds dansten we met overenthousiaste Mongolen rond een vuurkorf, om vervolgens in 2-persoons yurts onze welverdiende nachtrust te pakken. Maar oh oh oh wat was het koud. Ik begin er spontaan weer van te rillen als ik eraan terug denk. Zelfs met thermo kleding en heel veel lagen kleding aan wist de kou door te dringen tot op het bot.

De volgende ochtend warmden we op in de zon terwijl we ons verbaasden over het ontbijt dat we voorgeschoteld kregen. Het eten van de avond ervoor, maar dan koud. Maar ach ja, ook dat hoort bij de Mongolië experience natuurlijk ;) We hadden een actieve dag voor de boeg waar we raceten in dune buggies en boog schoten. Daarna maakten we kennis met het echte Mongoolse leven. We zagen de slachting van een schaap (al moet ik toegeven dat ik het echte doodmaken heb gemist) en ik was erg gebiologeerd door het volledige ontledingsproces van het beest.

Vervolgens kregen we een kudde schapen toegewezen die we van de ene kant van hun omheinde gras heuvel naar de andere kant moesten leiden. Wij waren de herders en leerden dat het nog behoorlijk wat tactisch inzicht kost om alle schapen in de goede richting te laten lopen. Terwijl we met de schapen in de weer waren spotten we een tempel op een heuvel ver weg. Een aantal van ons besloot hier heen te wandelen waardoor we een droomuitzicht over de heuvelachtige grasslands kregen.

Na de wandeling terug was het tijd voor avondeten. Het geslachte schaap werd geserveerd en iedereen leek van de versheid van het vlees te genieten. Als vegetariër was ik blij dat ik een pakje noodles mee had, mijn redding in hongerige tijden. Inmiddels was het kwik alweer gezakt en omdat we ook deze avond in koude yurts zouden slapen was het van groot belang om warm te worden. De oplossing was simpel: een kampvuur, muziek om ons op warm te dansen en alcohol. Chinezen drinken altijd Baijiu, een likeur gemaakt van rijst of granen die zijn werk als warmhouder goed doet.

Onze derde dag was weer een bus dag, op weg naar de woestijn. Na een aantal uur in de bus kwamen we aan bij een restaurant waar we zouden gaan lunchen. Hier kwamen we wel voor een hele bijzondere verrassing te staan. Vanuit het restaurant werden we naar een grote overvolle feestzaal geleid waar 3 tafels vrij waren voor ons. Ondertussen was in de zaal een bruiloft gaande. Terwijl wij vol ongeloof naar de bruid in haar witte jurk keken waren de ogen van alle gasten op ons gericht. Smartphones en camera's kwamen uit alle hoeken en gaten en we hebben braaf met iedereen geposeerd.

Hoe de bruiloft precies was is moeilijk te omschrijven maar groots was het zeker. Op een bioscoopscherm kwamen de pre-huwelijksfoto's voorbij, er waren optredens en er was een animatiefilm gemaakt voor het bruidspaar. 150-200 gasten zaten aan ronde tafels waar heerlijk uitziend eten opstond en er werd natuurlijk ook gerookt en gedronken. De bruid en de bruidegom zagen er prachtig uit en na het jawoord verruilde de bruid haar witte trouwjurk voor een klassiek Chinees uitziende rode jurk. Rood is immers de kleur van geluk en voorspoed.

Na dit verrassende intermezzo vervolgden we onze bustour tot we bij het Genghis Khan mausoleum waren. Deze wereldberoemde Mongoolse strijder wordt nog altijd geëerd met meerdere mausolea waar standbeelden van de strijders op paarden, stieren en kamelen te zien zijn.

Na deze bezichtiging hadden we nog een paar uur in de bus te gaan tot we aan zouden komen in het hotel. We begonnen al langzaam te hopen op geïsoleerde kamers en warme douches terwijl we in ons achterhoofd hielden dat je nooit te hoge verwachtingen moet hebben in China. Eenmaal aangekomen bij het hotel realiseerden we ons dat onze dromen werkelijkheid waren geworden. Wat waren de kamers mooi, de bedden zacht en de douches warm. Nog nooit in mijn leven heb ik een hotelkamer zo gewaardeerd.

Ook het avondeten in het hotel was boven alle verwachtingen. We kregen de kans om ons eten zelf te bereiden in een “hotpot”; een pot gevuld met bouillon op een elektrische pit, waarin je je eten zelf kookt. Met een grote glimlach liep ik langs het buffet dat vol lag met groenten, vis en vlees. Het leek wel een supermarkt zoveel schappen waren er. De rest van de nacht vierden we een verjaardag, feestten we in de hotelkamers en vielen we uiteindelijk voldaan in slaap op onze bedden.

De volgende dag stond de woestijn op de planning. Ik was nog nooit in een woestijn geweest en kon dus ook niet wachten om de oneindige zandvlakte te ontdekken. Om in de woestijn te komen namen we een skilift die ons in een half uur van een parkeerplaats naar de woestijn bracht. Ondertussen zagen we het groen dorrer worden en begonnen de verre schimmen van kamelen steeds meer contour te krijgen.

Als eerste stond een ritje op een kameel op het programma. Na mijn onrustige ritje op paard Elias kon ik alleen maar hopen dat kameel Sandy mij op een comfortabelere manier zou vervoeren en dat deed ze. Ik hield me vast aan haar voorste kamelenbult terwijl ik op haar zachte vacht zat en wachtte tot ze me op zou tillen. Tijdens de rit kon ik alleen maar denken hoe tof mijn uitwisseling eigenlijk is en dat alles boven verwachting leuk is.

Na de relaxte kameel rit was het tijd voor iets meer adrenaline; quad rijden in de woestijn. We mochten achterop bij Mongoolse bestuurders en we moesten ze goed vasthouden. Ik koos voor de jongst uitziende bestuurder omdat ik er vanuit ging dat hij het hardst zou rijden. Maar dat hij zo hard zou gaan… dat had ik niet verwacht. We raceten over de zandvlakte en vlogen over iedere heuvel. Het leek wel of onze quad vleugels had, zo lang bleven we af en toe in de lucht. Helemaal veilig was dit ongetwijfeld niet en in Europa zou niemand dit toestaan, maar ik ben er heelhuids vanaf gekomen. Hierna gleden we op planken van de steile zandheuvels en hadden we een aantal uren voor onszelf. We wandelden, vonden een salamander die exact dezelfde kleur had als het zand, renden van de zandheuvels en genoten.

In de avond zouden we in de woestijn kamperen, maar dat ging helaas niet door. Hoewel ik dit behoorlijk jammer vond was het alternatief ons geliefde hotel van de nacht ervoor. Dus ook deze avond hadden we warme douches, zachte bedden en gezellige feesten in de kamers.

De laatste dag reden we moe maar voldaan terug naar Beijing, waar we om 20 uur aankwamen. Het enige wat we nog wilden was een Westerse maaltijd, dus gingen we naar La Bamba waar ik me vol at met nachos, guacamole, en chimchagas. Hierna volgde een hele lange nacht.

Liefs,

Karlijn