Alweer op avontuur

Het is dinsdagavond als een Italiaanse student me een aantal foto's van Jiuzhaigou laat zien. Ik sta volledig versteld dat deze plek nog niet op mijn reislijst van China staat. Turquoise meren contrasteren met lichtgroene en oranje bomen. Hier MOET ik heen! Op woensdagavond zit ik voor het eerst in China te stressen om deadlines. Mijn paper moet om 23.59 uur ingeleverd zijn en donderdag heb ik een presentatie en een toets. Om 23 uur lever ik opgelucht mijn paper in en mijn presentatie is op dat moment ook al af. Ik besluit even te gaan chillen en Google Jiuzahigou omdat ik het maar niet uit mijn hoofd krijg. Het eerste wat ik er over lees is dat het het aller mooist is in midden oktober. Ik kijk naar mijn agenda en zie dat het 14 oktober is vandaag.

Dan kom ik dezelfde Italiaan tegen en hij vertelt me dat hij donderdagavond naar Chengdu vliegt en vanuit daar naar Jiuzhaigou gaat. 'Chengdu?!' denk ik, dat staat wel hoog op mijn lijst vanwege de Giant Panda Breeding Research Base en omdat het een hele leuke stad schijnt te zijn. Beetje bij beetje word ik enthousiaster terwijl ik hem help met het uitzoeken van zijn trip. Op een gegeven moment weet ik het zeker, ik ga mee! Om één uur 's nachts boek ik mijn ticket naar Chengdu. Ik kan de hele nacht niet slapen van het idee dat ik op dit avontuur ga. We hebben alleen een ticket heen en voorderest is er niets gepland, we vliegen over 20 uur, ik heb nog een presentatie en een toets en ik moet ook nog tijd zien te vinden om mijn tas in te pakken.

Donderdag ga ik braaf de hele dag naar college en aan de laatste docent vraag ik of ik een uurtje eerder weg mag. Ik zorg dat al mijn batterijen zijn opgeladen, pak mijn tas in en dan ben ik klaar voor vertrek. Op het vliegveld van Beijing boeken we ons hostel voor de eerste nacht in Chengdu zodat we daar in ieder geval terecht kunnen. Na een 3 uur durende vlucht komen we midden in de nacht aan op het vliegveld van Chengdu vanwaar we een taxi naar het mrs. Panda hostel nemen. Het hostel is mooi en schoon en de bedden zijn zacht. Dat is iets wat we niet gewend zijn in China (lees: voor mijn kamer in Beijing heb ik een matras bij IKEA gekocht, want het matras dat er lag is zo dun als een tuinkussen en slaapt als een houten plank). Zoals je begrijpt sliepen we heerlijk, al kon ik nog steeds niet geloven dat ik echt in dit avontuur beland was.

De volgende ochtend gingen we naar het Panda Resort. We zagen baby panda's, slapende panda's, etende panda's, chillende panda's en rode panda's die het allemaal erg naar hun zin leken te hebben. Toen we op de terugweg naar het hostel bij de totaal verkeerde bushalte uitstapten, kregen we het pure Chengdu te zien. We liepen door een straat waar allemaal oudere Chinezen zaten te gokken. Sommigen speelden met kaarten, anderen met een soort mahjong stenen. Al snel werden we uitgenodigd om erbij te komen zitten en raakten we "aan de praat" met de locals. Nou is ons Chinees echt van heel laag niveau en was hun Engels ook niet echt om over naar huis te schrijven, maar Michele maakte ze duidelijk dat hij een Italiaan is en dat vonden ze prachtig. Het ging als een lopend vuurtje door de straat: "itali ren! itali ren!" en al snel kwam de lokale dorpsgek die wel een beetje Engels kon bij ons zitten. Natuurlijk begonnen ze over voetbal (en ook over Mudsolini en Hitler inclusief de rechter hand gebaren...) en werden we gebombardeerd tot hun vrienden. We hadden het over geloof, hun liefde voor Chairman Mao en hun haat voor Japan, terwijl er gerookt werd en we biertjes dronken. Toen de dorpsgek zijn grappen voor de derde keer begon te herhalen en alle gespreksstof wel zo'n beetje op was wandelden we weer vrolijk verder. We hadden veel bekijks en voor ons was er ook veel te zien. Kraampjes waar ze varkensneus verkochten, een jongetje dat op straat voor de kapsalon van zijn vader geconcentreerd zijn huiswerk zat te maken en een man die bamboesap verkocht. Ten minste, dat dacht ik... Maar ik was natuurlijk nog volledig met nijn hoofd bij de panda's want toen ik het had gekocht kwam ik er snel achter dat het mierzoet was en dat het dus wel rietsuiker moest zijn. Uiteindelijk kwamen we nog door een marktje waar ze courgettes verkochten die qua gewicht en grootte mee konden doen aan de pompoen wedstrijden die met Halloween in Amerika worden gehouden.

Nadat we even hadden uitgerust in het hostel begonnen we aan ons avond programma. Yin Li Street stond op het programma en voor de rest zouden we wel zien. Onderweg naar deze straat kwamen we langs een gezellige straat met veel restaurants met terrasjes buiten. Michele kreeg ondertussen een aapje in zijn handen geduwd en ik maakte er verrast foto's van. Vervolgens zochten we het restaurant uit waar de meeste Chinezen zaten en aten we de lekkerste rijst tot nu toe in China. 'Kan rijst zoveel verschil maken?' hoor ik je denken. Ja, na 2 maanden in China weet ik precies welke rijst te droog, te nat, te klef of te korrelig is en het feit dat we tot de unanieme beslissing kwamen dat deze rijst echt wel boven de rest uit stak wil dus heel wat zeggen ;) Tijdens het eten kwamen er trouwens meerdere mannen langs die aanboden om je oren schoon te maken. Ik dacht 'nou nee, bedankt' maar de Chinezen maakten er vrolijk gebruik van. Gelukkig had ik mijn eten toen al op.

Na het eten wilden we echt nog naar Yin Li Street dus vervolgden we onze wandeling naar deze historische straat. Eenmaal aangekomen stonden we versteld van de sfeer. Smalle straatjes, oude huisjes, bruggetjes, watertjes en rode lantaarns maakten dit een must-see. We struinden rond, maakten heel veel foto's en dronken uiteindelijk een cocktail op het terras van een populaire bar.

Zaterdag stond een bus-dag op het programma. Sinds de trip naar Binnen Mongolië zijn we doorgewinterde buszitters dus we bliezen onze kussens op, zetten onze muziek aan en lieten ons naar Jiuzhaigou brengen. 11 uur later kwamen we in de stromende regen aan en realiseerden we ons dat we met één ding geen rekening hadden gehouden op dit ongeplande avontuur; in de bergen heb je lang niet altijd Internet. Nou kunnen we best even zonder Internet, maar niet als je een hostel moet boeken en eigenlijk geen idee hebt waar je precies bent. De lokale dorpsbewoners wisten ons natuurlijk wel te vinden en boden ons snel een hotel aan. Tsja... dat moet dan maar. We werden in een busje gepropt en kwamen aan bij het hotel, dat natuurlijk de naam hotel absoluut niet verdiende. De bedden leken schoon maar daar is ook alles mee gezegd. We hadden het ijskoud en na het avondeten besloten we hulp in te schakelen van mensen met Internet. Via Mondir in Beijing en Koen in Nederland regelden we een hotel voor de volgende nacht (heel erg bedankt jongens!). Opgelucht gingen we naar bed want de volgende dag kon bij voorbaat al niet stuk. We hadden een normaal hotel en we gingen naar het paradijs op aarde; National Park Jiuzhaigou.

En inderdaad, wat een super dag en wat een adembenemend mooi National Park. Dit zijn zonder twijfel de blauwste meren die ik ooit in mijn leven heb gezien en de Lonely Planet had gelijk dat het park prachtig is in midden oktober. Rode, paarse, gele en oranje bomen werden gereflecteerd in de meren die zijn ingesloten door besneeuwde bergen. We lieten ons met de bus naar boven brengen en wandelden kilometers naar beneden terwijl we elkaar af en toe aangaapten bij het zien van alle natuurwonders. Het park ging om 6 uur dicht en we wandelden net zo lang rond tot we naar de bus werden geschreeuwd door een Chinees met een megafoon.

De volgende dag stond een herhaling op het programma. Weer gingen we naar Jiuzhaigou, stonden we versteld van de natuur en maakten we ontelbaar veel foto's. Vandaag hadden we ook een meer op het programma waar geen toerist te bekennen was. Dat kwam ongetwijfeld omdat je er niet heen mocht, maar als Westerse toerist kan je vrolijk doen of je neus bloedt, dus dat was onze strategie. We wandelden naar het meer, klommen naar beneden en hadden het azuurblauwe meer voor ons alleen. Onze picknick op een schiereilandje midden tussen al het blauwe water zal ik niet snel vergeten. Hierna klauterden we weer terug en ontdekten we ander natuurschoon en bewonderden we de foto's van professionele fotografen die we onderweg tegenkwamen. Ook nu werden we weer naar één van de laatste bussen uit het park geschreeuwd. Volledig vermoeid kwamen we aan in ons hotel waar we de benen omhoog gooiden en een tijdje uitrustten voor we naar buiten gingen voor avondeten.

Inmiddels is het dinsdagavond terwijl ik deze blog schrijf. We zitten al 11 uur in de bus en komen zometeen aan in Lanzhou waar we een trein nemen die ons in 18 uur naar Beijing brengt. Of we de trein van vanavond halen of tot morgenmiddag moeten wachten is nog even de vraag. Anders blijven we een extra nacht in de stad die als het midden van China wordt gezien.

Hoewel we op tijd op het treinstation waren om de avond trein te halen waren er geen treinkaartjes meer beschikbaar. We besluiten de trein van woensdagmiddag te boeken. Nadat we met behulp van de Lonely Planet een hostel hebben bereikt gaan we de stad in voor wat eten. Het eerste dat me opvalt is dat we in deze stad veel bijzonderder zijn dan in Beijing. Hoewel er meer dan 2 miljoen mensen in Lanzhou wonen zijn buitenlanders echt een uitzondering. We worden veel aangestaard en mensen maken stiekem foto's. Ook is duidelijk zichtbaar dat er veel moslims in Lanzhou wonen. Vanuit de bus heb ik vandaag al een tiental moskeeën gezien en hier in de stad zie ik veel gesluierde vrouwen en mannen met kleine hoedjes.

De volgende ochtend bereiden we ons alvast mentaal voor op een lange reis. Maar eerst hebben we nog even tijd om iets van de stad te zien. We nemen een taxi naar de White Cloud Temple, waar rust overheerst. Mannen en vrouwen steken wierook aan terwijl ze knielen voor gouden beelden. We bekijken de kleine tempeltjes die ieder een andere God aanbidden en wandelen daarna over de promenade langs de Gele Rivier, de één na langste rivier van China die eigenlijk meer bruin dan geel is. Dan is het toch echt tijd om naar het station te gaan. Hier worden we nog meer aangestaard en eenmaal in de trein is het helemaal een "staarfestijn". Tussen het kaarten en thee drinken door zie ik mijn medereizigers vaak mijn kant op kijken. Als ik terug kijk schrikken ze en glimlachen ze met een verbaasde blik. Één jongen komt ongegeneerd voor mijn neus staan om foto's te maken en laat me trots zien dat hij ook al foto's van me heeft van op het station. Ik kan hier altijd hard om lachen en stel voor om dan maar een foto samen te maken. Dolgelukkig vervolgt hij zijn reis.
Ook de kinderen in de trein vinden ons een bezienswaardigheid en komen af en toe langs rennen om even naar ons te kunnen staren.
Uiteindelijk ben ik veilig in Beijing aangekomen en moet ik meteen hard studeren. Maar dat is het me helemaal waard na dit avontuur!