De laatste update van het jaar

Lieve allemaal, Jullie hebben al een maand niks van me gehoord en dat betekent natuurlijk dat ik het hartstikke druk heb gehad. Ten eerste was er werk aan de winkel en moest ik papers schrijven en studeren voor een tentamen. Daarna kwam mijn oude huisgenootje en goede vriendin Roos 10 dagen langs om samen met mij China verder te ontdekken. We deden natuurlijk wat een toerist in Beijing hoort te doen (Verboden Stad, Chinese Muur, schorpioen eten, etc.) en besloten er ook nog een natuur- en stedentrip aan vast te plakken.

Drie dagen nadat Roos was aangekomen pakten we het vliegtuig naar Huangshan, dat beter bekend staat als de Yellow Mountains. Zoals vrijwel altijd als ik op een trip ga hadden we ook deze keer niets vaststaan. In het vliegtuig lazen we de Lonely Planet waar een hostel in stond dat ons voor die nacht hartstikke geschikt leek. Vanaf Huangshan Airport namen we dus een taxi die ons naar het hostel zou moeten brengen. Na een lange rit kwamen we aan in het dorp waar we zouden overnachten en we waren bijna bij het hostel toen de taxi stapte en meneer Hu bij ons in de auto kwam zitten. Meneer Hu was een klein, oud mannetje dat goed Engels sprak en ons probeerde te overtuigen om in zijn hotel te overnachten. Het toerisme in het dorp leek erg seizoengevoelig en meneer Hu had klanten nodig. Hoewel hij wel vriendelijk was waren wij niet echt gecharmeerd van zijn hotel aansmeer technieken en we probeerden de taxi nog met onze navigatie naar het goede hostel te leiden, maar meneer Hu had prachtige excuses. Hij liet de taxi langs een bouwval rijden en beweerde dat dat het hostel was waar wij wilden slapen en toen we de taxi met onze navigatie naar het juiste adres probeerden te laten rijden beweerden beide mannen die voorin de taxi zaten stellig dat ze die weg niet konden nemen. Tsja… zo gaat dat nou eenmaal in China. Er zat weinig anders op dan voor meneer Hu’s hotel te kiezen en uiteindelijk was dat best wel prima en waren de 1.45 meter lange meneer en mevrouw Hu erg gastvrij.

De volgende ochtend gingen we de bergen in. Na drie uur steile stenen trappen op te zijn geklommen, vergezeld door talloze mannen die dit kunstje dagelijks deden terwijl ze kilo’s boodschappen omhoog sleepten, stonden we te bibberen op de top van een berg. We stonden midden in een wolk, er kwam sneeuw naar beneden en de bergen zagen er grimmig uit. Al snel vonden we ons hotel en kwamen we tijdens de lunch bij van de klim naar boven. Het was precies de goede tijd voor pauze, want ondertussen klaarde het op in de bergen en even later konden we met de zon op ons gezicht verder wandelen. Tot de zonsondergang klommen we naar bergtoppen en daalden we weer af om de mooiste foto’s te kunnen maken. Net toen de zon echt onder begon te gaan kwamen we aan bij een uitkijkplateau waar tientallen Chinezen gewapend met spiegelreflexcamera’s stonden te wachten op hun mooiste foto van de dag. Toen wij aan kwamen lopen vergaten ze de zonsondergang echter totaal, richtten ze alle lenzen op ons en werd Roos zelfs lichtelijk dwingend verzocht om haar muts af te doen en haar haar los te gooien voor deze photo shoot. Nadat Roos iedereen even op de langverwachte zonsondergang had gewezen draaiden de camera’s zich weer van ons af en schoten wij ook nog een aantal mooie plaatjes.

Op de dag erna waren we vroeg uit de veren voor het andere foto moment op de bergen. Je raadt het al, ook de zonsopgang mag niet gemist worden. In de ochtend zijn de Chinezen toch beduidend minder enthousiast dan in de namiddag want het zonsopgangplateau werd matig bezocht en niemand keek op of om toen wij aan kwamen wandelen. Nadat we ons aan het hotel aan het ontbijt hadden gewaagd, dat zo achterlijk duur was dat we uiteindelijk besloten voor Snickers, thee en digestive koekjes te gaan, maakten we ons klaar voor de weg naar beneden. De weg naar het dal ging de eerste uren eigenlijk vooral omhoog en we kregen nog veel meer indrukwekkende uitzichten vanaf bergtoppen te zien dan de dag ervoor. Gedurende de dag begonnen de Chinezen weer energie te krijgen en we kregen weer vele verzoekjes voor foto’s. Lief als we zijn vervulden we alle verzoekjes tot we op een gegeven moment van alle drukte vluchtten en een rustig pad naar beneden vonden. Na 8 uur wandelen kwamen we voldaan terug in het dal, waar Mr. Hu ons met onze tassen op stond te wachten om ons naar het station te brengen. We zouden dezelfde avond namelijk nog de natuur verwisselen voor de stad en de nachttrein naar Shanghai pakken.

Om 10 uur 's ochtends stonden we de volgende ochtend midden in Shanghai. We hadden een prima nachtrust gehad, dat kon natuurlijk ook niet anders na die wandeling, en waren klaar om de stad te verkennen. Toen ik in de vierde klas van de middelbare school zat was ik 2 weken op uitwisseling in Shanghai, het verrassingseffect van een nieuwe stad was er voor mij dus al behoorlijk af, maar ik kon op iedere toeristische plek wel herinneringen ophalen aan mijn gastgezin en alle lol die ik 6 jaar geleden in Shanghai had. Nadat we de eerste dag de skyline en de French Concession wijk bekeken was het ’s avonds tijd om uit te gaan. Een Nederlandse vriend van de zus van Roos, Gerard, nam ons op sleeptouw en liet ons een leuke bar en vette clubs zien. We wilden het deze avond niet te gek maken omdat we nog een dag en nacht voor de boeg hadden, maar hadden wel al een goede indruk van de nachtsfeer.

Op de laatste dag van onze trip zagen we de dingen die je in Shanghai moet zien en gingen we goed los op de fake market. In de avond nam Gerard ons weer mee op pad en begonnen we met een super diner met eten uit de Chinese provincie Yunnan. Daarna verzamelden we op The Bund zoveel mogelijk Chinezen om een random groepsfoto te maken als een soort payback voor alle foto’s die van ons gemaakt waren. Daarna wilden we naar een skybar, omdat je dat hoort te doen in steden met een mooie skyline. We genoten even van het uitzicht, maar omdat we niet echt bereid waren om de torenhoge skybar prijzen voor drankjes te betalen gingen we er al snel vandoor, op naar de club. Club Myst leek ons in eerste instantie geen fantastische avond te gaan bezorgen, tot hetgene gebeurde waar je stiekem altijd een beetje op hoopt in Chinese clubs. De Australisch/Chinese miljonair Peter nodigde ons uit aan zijn tafel waar de Johnny Walker Blue Label whisky en champagne rijkelijk vloeiden. Hoewel ik me niet alles helemaal helder herinner was het een memorabele avond. De volgende dag zaten we brak in de hogesnelheidstrein om aan het einde van de middag weer thuis te komen in Beijing.

Op Roos haar laatste dag beklommen we de Chinese Muur op een punt waar ik nog niet was geweest. We wandelden wat rond maar kwamen ook al snel tot de conclusie dat de Muur eigenlijk best wel saai is. Om iets meer actie in deze dag te brengen besloten we daarom de rodelbaan naar beneden te nemen. Dat was een goede keuze want we vlogen het eerste stuk door de bochten en hebben ons daarna suf gelachen door de Chinees die niet hard durfde en onwijs zenuwachtig raakte van ons gejoel achter hem. Kort samengevat hebben we een super tijd gehad!

Toen Roos weg was vierde ik hier Kerstmis, wat heel gezellig maar niet bijster boeiend was. Met Kerst ben ik toch gewoon het liefste bij mijn familie maar dat zat er dit jaar niet in. Inmiddels is mijn andere goede vriendin uit Amsterdam, Mabel, gearriveerd in Beijing. Vanavond luiden we het nieuwe jaar in en daarna gaan we 3 weken reizen door China. Ik wil jullie ook alvast allemaal een gelukkig nieuw jaar wensen en zie jullie gauw in 2016. Veel liefs, Karlijn