Een beetje gewend

Ni hao,

Nu ik al drie weken in China ben, vind ik het tijd worden om het thuisfront te vermaken met wat leesvoer. Hierbij dus mijn eerste blog. Mijn doel is om twee keer per week een blog te schrijven over de leukste en raarste dingen die ik meemaak.

De afgelopen drie weken zijn voorbij gevlogen en ik kan merken dat ik steeds meer wen aan het wonen in China. Terwijl ik dit typ eet ik bijvoorbeeld noodles en toen ik net mijn pakje noodles opende vond ik het heel vreemd en onhandig dat er een plastic vork in zat in plaats van stokjes. Als ik de straat oversteek ben ik niet meer bang om doodgereden te worden omdat iets in mijn hoofd blijft zeggen dat het ook deze keer wel goed zal komen. En als ik ergens in een rij moet staan die korter dan een uur duurt heb ik het gevoel dat er iets absoluut niet klopt en dat er zeker nog een tweede rij moet zijn.

Maar of China ook al gewend is aan het feit dat ik er woon is een beetje de vraag. In de metro word ik vaak aangestaard en op toeristische plekken willen mensen soms een foto. Voor mij is het een groot mysterie wat ze met de foto’s doen. Gaan ze ermee naar opa en oma en zeggen ze “moet je kijken wat ik vandaag heb gezien”, zeggen ze de volgende dag tegen de kapster “ik wil er net zo uitzien als zij”, of hang ik levensgroot boven hun bed?

Kleine kinderen lijken het ook heel vreemd te vinden om Westerse mensen te zien. Baby’s en kleuters blijven me bedenkelijk aankijken en ik krijg ze niet makkelijk aan het lachen. Het lijkt alsof iets in hen tegen ze zegt dat ze mij niet kunnen vertrouwen.

Gisteren gebeurde er alleen precies het tegenovergestelde toen er een Chinees meisje van een jaar of tien naar me toe kwam dat zonder enige verlegenheid Engels tegen me begon te praten. Ze vroeg of ik uit Roemenië kwam omdat ik er zo mooi uitzag (ik zag het causale verband niet, maar zij wel) en ging er vandoor met een stukje van mijn cake. Dit soort vreemde dingen gebeurt hier eigenlijk iedere dag en maakt mij en mijn nieuwe vrienden altijd keihard aan het lachen.

De vraag die iedereen me nu het vaakste stelt is “Wat ontbijt je daar eigenlijk?”. Dat is een goede vraag met een moeilijk antwoord. Het ontbijt is hier altijd warm en omdat ik in Nederland al niet van ontbijten hield kan je je vast voorstellen dat ik al helemaal niet begin te watertanden van een bak rijst met hete groenten en soya saus om 9 uur ’s ochtends. Ik probeer dan ook eigenlijk iedere dag om van mijn ontbijt een brunch te maken door pas om 12 uur aan iets warms te beginnen. Maar vanaf donderdag beginnen mijn colleges en ik kan natuurlijk niet met een rommelende maag om 8 uur in college gaan zitten te wachten tot ik om 12 uur wat naar binnen kan krijgen, dus dan ga ik voor fruit en yoghurt. 

Ook avondeten is iedere dag een kleine uitdaging. Je kan voor hartstikke westers eten kiezen, maar dan eindig je al snel bij PizzaHut, Subway of MacDonalds. Dit kan soms echt een opluchting zijn, maar het is niet de dagelijkse praktijk. Meestal proberen we iets te vinden dat er niet al te angstaanjagend uitziet. En vervolgens is de keuze in restaurants als vegetariër meestal heel simpel want in bijna alle gerechten zit varkensvlees dus de lijst wordt heel snel korter.

Omdat deze blog een beetje voelt als een algemene introductie over mijn leven in China zal ik ook even uitleggen waar ik woon. In het noordwesten van Beijing (op de kaart linksboven) zit de Renmin University. Het is een super grote campus met restaurants, supermarkten, coffee corners en noem het maar op. Op de campus woon ik in het International Cultural Exchange Center, waar ik mijn eigen gemeubileerde kamer en badkamer heb. De hele oppervlakte is denk ik 20 m2. Het is een mooi, redelijk nieuw, gebouw en het voelt een beetje alsof ik in een hotel woon omdat er 24 uur per dag een receptie open is en omdat de badkamer iedere week wordt schoongemaakt. Eigenlijk behoorlijk luxe dus allemaal. Vanaf mijn huis is het 15 minuten lopen naar mijn colleges, die ook in een erg mooi gebouw worden gegeven.

Nu klinkt het alsof de hele campus prachtig is, maar je hebt ook de campus “suburbs” die ik voor het gemak maar even de ghetto noem. Hier wonen alle Chinese studenten in huizen die er oud en smerig uitzien. Het ziet er echt uit alsof er overal kakkerlakken krioelen en ik verwacht dat er ook geen enkele normale toiletpot in deze huizen te vinden is. Want dat is ook nog iets in deze stad, plassen gaat zoals vroeger op de Franse camping gewoon in een groot gat. Toen ik de eerste keer in de ghetto terecht kwam dacht ik dat ik zonder het te merken van de campus af was en in een achterstandswijk terecht was gekomen. Maar niets bleek dus minder waar, dit is hoe de aller slimste Chinezen komen te wonen als ze alle tests hebben doorstaan en obstakels hebben overwonnen om naar de universiteit te mogen.

Zo, voor nu ben ik wel weer even klaar met bloggen. De volgende blog gaat ongetwijfeld over mijn avonturen in college, want ik heb nog geen flauw idee wat ik daarvan moet verwachten.

Ook foto’s en video’s komen hier snel online!